Titel: TitansAuteur: Victoria Scott
Aantal pagina’s: 320
Uitgever: Young and Awesome
Datum van verschijning: Februari 2017
‘Ik zou kunnen winnen,’ fluister ik.
‘Er is niemand die dat zo graag wil als ik.’
Astrid kijkt al haar
hele leven naar de races van de Titans. Deze mechanische paarden zijn
onbetaalbaar voor het gewone volk, maar ze spreken des te meer tot de
verbeelding. Wie wedt op de juiste ruiter kan al zijn schulden vereffenen.
Astrids familie dreigt uit huis gezet te worden. Dan krijgt Astrid de kans van
haar leven: meedoen aan de race! De races zijn vol gevaren en valkuilen… en
durft ze haar leven toe te vertrouwen aan een supersnelle machine?
Maar ís Vrijbuiter
wel een machine? Of schuilt er ergens in dat futuristische stalen paard een vriend
die Astrid beter begrijpt dan wie dan ook?
In Titans begon ik zonder dat ik enig idee had waar het boek over ging. Ik had een titel en een cover, maar dat was het dan ook. De achterflap heb ik, totdat ik hem voor deze recensie opzocht, nooit gelezen.
In dit boek volg je Astrid, een zeventienjarig meisje uit Detroit, de VS. Door de gokverslaving van haar vader dreigt de familie van Astrid hun huis te verliezen. Astrid is de middelste van drie kinderen (Zara is de jongste, Dani de oudste) en doordat haar zus al haar tijd bij haar vriendje doorbrengt, vindt Astrid dat zij degene is die haar familie moet redden. Als ze op een dag de kans krijgt om op een Titaan 1.0 de Titanraces te racen en veel geld te verdienen, grijpt ze die kans dan ook met beide handen aan. Astrid is een meisje dat duidelijk laat weten wat ze wilt en dan ook aardig wat opgeeft om haar droom te verwezenlijken. Samen met haar beste vriendin Magnolia (een optimistisch meisje dat talent heeft voor het maken van haarbanden), Rag en Barney, traint ze dag in dag uit om klaar te zijn voor de jaarlijkse Titanenraces.
Ik moet zeggen dat ik dit boek ‘wel leuk’ vond. Niet bijster goed, maar wel leuk. In het eerste hoofdstuk wordt er meteen een tijdsprong naar het verleden gemaakt, waardoor al vanaf de eerste bladzijde duidelijk is waar het in het boek om gaat: paardenrennen. Met robot paarden. Een goed concept, al zeg ik het zelf. Niet zo’n cliché paardenverhaal, maar een boek waarin het goed om keihard racen en jezelf knokken naar de top.
Helaas vielen sommige punten in het boek me wat tegen. Ik zeg niet dat het slecht is, dat zeker niet, maar er zijn zeker dingen die de kwaliteit van het boek echt naar beneden haalde. Zo had ik het gevoel dat alles nogal snel ging. Het ene moment was Astrid nog met haar paard in de stal, bij de volgende zin stond ze opeens in de startboxen. Dat kán een mooie manier van schrijven zijn, maar als een schrijver continu te kort stilstaat bij een gebeurtenis wordt het op den duur vervelend. Zeker als de personages daardoor een beetje in het niet vallen. Want dat was wat er een beetje gebeurde. Je weet hoe de personages handelen en wat hun karaktereigenschappen zijn, maar ze echt leren kennen doe je niet. Daardoor vond ik het verhaal op die punten vrij oppervlakkig.
Een echt liefdesverhaal is dit niet. Astrid focust zich alleen maar op haar Titaan Vrijbuiter en contact met jongens heeft ze niet echt. Ook een andere jockey in de race – Hart Riley II – blijft op afstand.
De band die Astrid met haar Titaan Vrijbuiter opbouwt is wel een hele bijzondere. De Titaan 1.0 is de enige Titaan die menselijke gevoelens ervaart, waardoor Astrid en Vrijbuiter langzamerhand een steeds betere en mooiere band opbouwen. Op sommige momenten had ik zelfs niet eens meer het gevoel dat ik las over een robot, maar over een echt paar van vlees en bloed.
Ik vond dit boek leuk, maar het trok met niet echt aan. Victoria Scott heeft, naar mijn mening, vooral bij het uitwerken van de details zeker wat laten liggen. Wel vind ik het concept erg origineel bedacht en wilde ik telkens graag verder lezen om te weten hoe het verder zou gaan (al kan dat ook aan mij liggen, omdat ik bij elk boek wil weten hoe het verder gaat ;). Als je van zogenaamde ‘liefdesromans’ houdt, raad ik je dit boek niet aan. Maar als je gewoon een leuk boek wilt dat je kan lezen zonder al te veel moeilijk denkwerk, dan denk ik dat je Titans wel leuk vind!
In Titans begon ik zonder dat ik enig idee had waar het boek over ging. Ik had een titel en een cover, maar dat was het dan ook. De achterflap heb ik, totdat ik hem voor deze recensie opzocht, nooit gelezen.
In dit boek volg je Astrid, een zeventienjarig meisje uit Detroit, de VS. Door de gokverslaving van haar vader dreigt de familie van Astrid hun huis te verliezen. Astrid is de middelste van drie kinderen (Zara is de jongste, Dani de oudste) en doordat haar zus al haar tijd bij haar vriendje doorbrengt, vindt Astrid dat zij degene is die haar familie moet redden. Als ze op een dag de kans krijgt om op een Titaan 1.0 de Titanraces te racen en veel geld te verdienen, grijpt ze die kans dan ook met beide handen aan. Astrid is een meisje dat duidelijk laat weten wat ze wilt en dan ook aardig wat opgeeft om haar droom te verwezenlijken. Samen met haar beste vriendin Magnolia (een optimistisch meisje dat talent heeft voor het maken van haarbanden), Rag en Barney, traint ze dag in dag uit om klaar te zijn voor de jaarlijkse Titanenraces.
Ik moet zeggen dat ik dit boek ‘wel leuk’ vond. Niet bijster goed, maar wel leuk. In het eerste hoofdstuk wordt er meteen een tijdsprong naar het verleden gemaakt, waardoor al vanaf de eerste bladzijde duidelijk is waar het in het boek om gaat: paardenrennen. Met robot paarden. Een goed concept, al zeg ik het zelf. Niet zo’n cliché paardenverhaal, maar een boek waarin het goed om keihard racen en jezelf knokken naar de top.
Helaas vielen sommige punten in het boek me wat tegen. Ik zeg niet dat het slecht is, dat zeker niet, maar er zijn zeker dingen die de kwaliteit van het boek echt naar beneden haalde. Zo had ik het gevoel dat alles nogal snel ging. Het ene moment was Astrid nog met haar paard in de stal, bij de volgende zin stond ze opeens in de startboxen. Dat kán een mooie manier van schrijven zijn, maar als een schrijver continu te kort stilstaat bij een gebeurtenis wordt het op den duur vervelend. Zeker als de personages daardoor een beetje in het niet vallen. Want dat was wat er een beetje gebeurde. Je weet hoe de personages handelen en wat hun karaktereigenschappen zijn, maar ze echt leren kennen doe je niet. Daardoor vond ik het verhaal op die punten vrij oppervlakkig.
Een echt liefdesverhaal is dit niet. Astrid focust zich alleen maar op haar Titaan Vrijbuiter en contact met jongens heeft ze niet echt. Ook een andere jockey in de race – Hart Riley II – blijft op afstand.
De band die Astrid met haar Titaan Vrijbuiter opbouwt is wel een hele bijzondere. De Titaan 1.0 is de enige Titaan die menselijke gevoelens ervaart, waardoor Astrid en Vrijbuiter langzamerhand een steeds betere en mooiere band opbouwen. Op sommige momenten had ik zelfs niet eens meer het gevoel dat ik las over een robot, maar over een echt paar van vlees en bloed.
Ik vond dit boek leuk, maar het trok met niet echt aan. Victoria Scott heeft, naar mijn mening, vooral bij het uitwerken van de details zeker wat laten liggen. Wel vind ik het concept erg origineel bedacht en wilde ik telkens graag verder lezen om te weten hoe het verder zou gaan (al kan dat ook aan mij liggen, omdat ik bij elk boek wil weten hoe het verder gaat ;). Als je van zogenaamde ‘liefdesromans’ houdt, raad ik je dit boek niet aan. Maar als je gewoon een leuk boek wilt dat je kan lezen zonder al te veel moeilijk denkwerk, dan denk ik dat je Titans wel leuk vind!
Beoordeling:
Concept boek ****
Schrijfstijl schrijver ***
Uitwerking personages ***
Spanningsgraad ***
Sterren: ***
Recensie is geschreven door Rémi
Geen opmerkingen
Een reactie posten